کنترل سیل از جویبار

در علم طب بسیار شنیدیم که پیشگیری بهتر از درمانه

به حکم عقل هم نیک پیداست که وقتی قادر به پیشگیری از واقعه ای هستیم، درمان پر هزینه ، که همراه با  هدر رفت جان و مال هاست غیر عقلی به نظر می رسه

وقتی باران شروع به باریدن میکنه، جوی های لطیف و باریکی، از کوهپایه سرازیر میشه؛ جوی های کم سرعت و پر از لطافتی که هیچ شباهتی به یک سیل ندارن...

جوی های کم سرعتی که در کوهپایه به سختی قادر به جابجا کردن برگ یک درخت هستن، پس از طی مسیر و پیوستن به سایر جوی ها،  به سیلی عظیم مبدل میشن...

سیلی ویرانگر، خانمان سوز، بی رحم و خشن، چه جان ها و چه مال هایی رو که تلف خواهد کرد...

** مبنای حرمت بسیاری از احکام اسلام نیز همینه

* با چند تار موی آشفته نسوان، نه عرش الهی و نه احکام الهی زیر و رو نمی شه

* با کمی اجتماعی تر با نا محرم صحبت کردن، در اون لحظه رخداد خاصی رقم نمیخوره ؛

* با یک-دو-سه قطره شراب، حال مستی و سکر به انسان قالب نمیشه ؛ 

* با یک کنایه، غیبت یا تهمت کوچک و پنهان، اغلب حادثه عظیمی رخ نخواهد داد ؛

* با...

* با...

* با....

همه این ها چون جویبار سرازیر شده از کوهپایه، گرچه شمای یک سیل رو ندارن و به کوچکی یک جویبار ناتوان در حمل یک برگ نحیف هستن؛

اما در ابعاد یک جامعه؛ با توجه به تفاوت قدرت افراد در خویشتن داری ؛ تمنای نفس عماره فزون خواه ؛ اقوا و تشویق به تکرار خطا توسط نفس های پلید و آلوده و ...

همگی چون عاملین اتصال این جویباران نحیف، سیلی عظیم در ابعاد یک اجتماع خواهند ساخت، هزینه های اجتماعی کلانی بر جای خواهند گذاشت و چه نفس و جان هایی که به زحمت خواهند افتاد..

 اینجاست که دین مبین اسلام به زیبایی، راهکار پیشگیری از چنین سیل هایی رو، بستن راه از جویبار بر می شمره و با اعلام حرمت احکامی به ظاهر کم مفهوم و بعضا برای آحاد نامفهوم، از حوادث اجتماعی چون آندلس و نظایری تلخ تر پیشگیری می کنه ...

 

محبت...